Lorejasse On Tour: Het mystieke Cadiz

Sierra de Grazalema

Op weg naar onze afsluiter Cadiz kiezen we voor een parcours door het Parque Natural Los Alcornocales. Het grootste kurkeikenbos van Europa ligt in dit Natuurpark. Voor we het Alcornocales Natuurpark bereiken slingeren we enkele tientallen kilometers door ons thuispark Sierra de Grazalema. Ondanks het feit dat we de drie voorgaande ritten diverse delen en wegen van dit adembenemende Natuurpark doorkruisten, ontrafelen zich ook vandaag nog geheimen in de vorm van verdoken parels: de CA-9104 tussen Zahara de la Sierra en Grazalema is er zo eentje!

Eens het Parque Natural Los Alcornocales bereikt, slingeren we tientallen kilometers door de kurkeikenbossen. De route Zuidwestwaarts over de A-375 en de A-2228 staat in internationale reisgidsen geboekstaafd als een top-vijf route door Andalusië. Hoewel het kurkeikenbossen-decor uniek is en de slingerweg erdoorheen op een hete dag als vandaag het bijkomende voordeel van verkoeling biedt, is de staat van het wegdak een dompertje. In tegenstelling tot het quasi perfecte asfalt dat we doorheen vrijwel gans Andalusië onder de wielen geschoven kregen, devalueren scheuren en bulten in het asfalt het langgerekte parcours. We laten er onze pret evenwel niet door verderven op deze finale rit.

In Cadiz is het heerlijk toeven. Het pretendeert de oudste stad van Europa te zijn. Alleszins was Cadiz in de 18de eeuw toen de rivier naar Sevilla was dichtgeslibd de meest welvarende stad ter wereld: het monopoliseerde de Spaans-Amerikaanse handel in goud, zilver en andere kostbare attributen. Van in die tijd dateren de vele torens in de oude binnenstad: ze behoorden tot de vele reders die vanuit hun toren letterlijk uitkeken naar de komst van hun schepen.

Hugo telt de vissen in de Oceaan @ Cadiz

ontelbare smalle steegjes @ Cadiz

Vandaag straalt het historisch rijke Cadiz geen grandeur meer uit. Praal en monumentale megalomanie is deze parel aan de Atlantische Oceaan vreemd. Cadiz kronkelt in vele kleine enge steegjes en kleurt in authentieke pastelkleuren. Het smaakt naar vergane glorie en oogt sjofel en informeel. Maar evenmin is de mystiek nooit ver weg. Het is een stad die op een of andere manier zonder activiteiten of evenementen, zonder bombastische monumenten of trekpleisters, charmeert en begeestert. Niet toevallig staat Cadiz al eeuwen en nog steeds bekend als een feeststad bij uitstek. De Romeinse dichter Martialis en velen in zijn kielzog maakten gewag van de zinnenprikkelende dansen van Cadiz' vrouwen. Van dat laatste hebben we tijdens ons blitzbezoek helaas niet kunnen getuigen, maar alleszins beklijft deze stad; ze oogt een beetje zoals het oude Rome en doet qua sfeer denken aan Luik in België of Marseille in Frankrijk. De steeds luider galmende echo van het woord 'weerkeren' krijgt intussen een dubbele dimensie: niet alleen met de moto ter verkenning van de vele resterende uithoeken en wegen van Andalusië maar ook deze stad (en andere Andalusische steden) verdienen een exclusief meerdaags bezoek.

Cadiz

Over de meer dan drie kilometer lange Puente de la Pepa verlaten we met een tikkeltje weemoed Cadiz. De brug werd vernoemd naar de grondwet die in 1812 in Cadiz aan het papier werd toevertrouwd en symbool staat voor de Spaanse onafhankelijkheid. Niet toevallig verwenste Franco het links bolwerk der anti-Spaanse krachten in Cadiz. Cadiz ... in meer dan een opzicht een stad om te koesteren ;-)

De laatste terugweg naar onze Cortijo Santa Anna onderbreken we nog voor een laatste glas serveza in het oergezellige centrum van het bergdorpje Zahara de la Sierra. Aan de overkant van het Embalse de Zahara zullen eens terug in ons villanestje nog menige glazen ter afsluiting volgen...