Eindelijk, we trekken Spanje in.
Hoewel de doortocht door Frankrijk onvergetelijke indrukken
heeft nagelaten, keken we toch al lang
voor ons vertrek reikhalzend en hoogzwanger van Hoop uit naar onze
tocht(en) over Spaanse wegen. Vandaag is het zo ver …
 |
| Een eerste blik op Spanje landinwaarts |
 |
| gaandeweg worden de Pyreneeën ruwer en robuuster |
In No Time slingeren we relax en gezwind naar La Sue d’
Urgell en van daaruit verder naar Sort. Daar houden we even halt voor een
verfrissing in het aanbevelenswaardige Escalada Rock Cafe. Na Sort gaat het
even niet verder Oostwaarts maar maakt de N260 een Zuidwaartse knik tot in
Tremp.
Het gaat zo vlot dat we halverwege naar Tremp besluiten een
korte zij-lus te maken naar het kleine Meer van Montcortes, diep verscholen in
de Pyreneeën. Over kleine maar perfecte bergwegen passeren we kleine dorpjes
als Peramea, Bretui en Montcortes. We rijden zelfs voorbij het Meertje tot een
‘dorpje’ hoog in de bergen genaamd Estabanya. Maar hier leeft geen ziel meer op
een of andere overgebleven landbouwer na. Omdat deze zoals het boeren betaamt zijn
velden tegen de bergflank bewerkt, maken we van de gelegenheid gebruik om zijn
dak te beklimmen voor het maken van enkele leuke kiekjes van het prachtige
landschap ;-)
 |
| een kijk van op weg naar Montcortes |
 |
| kiekje vanop het dak ;-) |
Ook bij het hoofdgerecht laat ik me leiden door Adrian en
opnieuw is het in de oven gegaarde lam een feest voor alle smaakpapillen. Ook
de andere Lorejasse genieten met volle teugen van de overheerlijke maaltijd.
Intussen verbroederen we met enkele lokale Spanjaarden aan een aanpalende
tafel. Wij spreken geen Spaans en zij evenmin een van onze talen maar gebaren
en menselijke warmte overbruggen met gemak de talenkloof. Ze bieden ons een
glas cava aan na het eten en wij trakteren hen bij ons vertrek op een ganse
fles, genereuze Bourgondiërs als we zijn ;-)
Die mentaliteit wordt gesmaakt en bij ons vertrek komt Adrian ons nog eens
aanmanen om bij onze doortocht door de Spaanse Pyreneeën tijdens de laatste
week van onze reis even aan te lopen. Als we ons bezoek aankondigen, maakt hij
voor ons speciaal een paella zoals die nergens anders kan gegeten worden – en
bovendien wil hij ons bij die gelegenheid zijn Harley Davidson Road King Custom
showen. Hij schrijft me zelfs de naam op van het overheerlijke voorgerecht: het
blijkt om Esqueixada te gaan – absoluut te onthouden (!)
Ons ongepland bezoek aan Can Pep in Peramea is zo typerend
voor Spanje; ongedwongen sfeer, open, warmhartige, sympathieke mensen en
mentaliteit; de kinderen spelen hier op straat, de honden lopen los,
groentenkramers stallen hun waar uit op een vrij hoekje op het bescheiden
marktpleintje, … Iedereen is ontspannen en neemt de dingen zoals ze komen.
Spanje op z’n best – Het Leven op z’n best …
Terug op onze route vervolgen we onze weg naar Tremp pal
door de indrukwekkende rode rotsen van de Congats de Collegats. Vanuit Tremp
verlaten we de verdere eindbestemming Lleida voor een ruim ommetje Westwaarts
over de C1311 richting Puenta Montanana. De C1311 is een bochtenparadijs en
staat bij insiders bekend als een van de mooiste motorroutes in Europa. Geheel
terecht zo blijkt. We slingeren verder de Pyreneeën in over een waanzinnig
mooie weg te midden van fantastische uitzichten.
Vanuit de Puenta Montanana gaat het vervolgens nog even
Westwaarts waarna we in Benabarre Zuidwaarts over de N230 naar Lleida afdalen
en aankomen in Hotel Isis; het einde van onze eerste rit op Spaanse bodem. Een
fijne, relaxte, ontspannen rit. Absoluut geen hoge moeilijkheidsgraad maar
zeker veel belevingswaarde en het comfort om daar optimaal van te genieten –
Dit is Spanje dus …Enkele sfeerfoto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten